สบู่แดง
สบู่แดงเป็นไม้พุ่มสูง 1-2 เมตร แตกกิ่งก้านจากโคนต้น ลำต้นและกิ่งมีขนสีทองปกคลุมหนาแน่น ทุกส่วนของต้นมียางขาว ใบเดี่ยวเรียงสลับรูปฝ่ามือ ขอบใบเว้าลึก 3-5 แฉก ใบอ่อนสีแดงอมม่วง เมื่อแก่เปลี่ยนเป็นสีเขียวอมแดง ก้านใบสีแดง ช่อดอกเชิงลดหลั่นออกที่ปลายกิ่ง ดอกย่อยสีแดงเข้ม ดอกตัวผู้และดอกตัวเมียอยู่บนต้นเดียวกัน กลีบเลี้ยง 5 กลีบ แต่ละช่อย่อยมีดอกตัวเมีย 1 ดอก ที่เหลือเป็นดอกตัวผู้ ผลค่อนข้างกลม มี 3 พู เมื่อแก่แตกได้ มี 3 เมล็ด ขยายพันธุ์ด้วยการเพาะเมล็ดหรือปักชำ
ความเป็นพิษ
เมล็ดสบู่แดงมีโปรตีนเป็นพิษ คือ เซอร์ซิน (curcin) และน้ำมันจากเมล็ดมีฤทธิ์เป็นยาถ่าย หากรับประทานเข้าไป จะมีผลต่อระบบทางเดินอาหาร ทำให้คลื่นไส้อาเจียน ท้องเดิน ปวดท้อง อ่อนเพลีย จุกเสียด กระหายน้ำ ปวดศีรษะ อาจถ่ายเป็นเลือด ความดันเลือดต่ำ อัมพาต ผิวหนังแดง ชัก ม่านตาขยาย และสั่น น้ำยางมีฤทธิ์ระคายเคืองต่อผิวหนัง ทำให้คัน ปวดแสบปวดร้อน อักเสบบวม พองเป็นตุ่มน้ำใส หากถูกตา จะทำให้ตาอักเสบ อาจทำให้ตาบอดชั่วคราวหรือถาวร
ประโยชน์
สบู่แดงมีคุณสมบัติหลายอย่างในทางเภสัชวิทยา เช่น ช่วยลดความดันโลหิต ต้านเชื้อจุลินทรีย์ และเป็นยาระงับปวด น้ำยางจากลำต้นใช้ห้ามเลือดได้ ใบใช้ต้มกินแก้ปวดท้อง ลดไข้ และใช้ย้อมสีได้ นอกจากนี้ สารสกัดจากใบแก่ของสบู่แดงยังใช้เป็นยาฆ่าแมลงได้
แสดงความคิดเห็น